Zouke, Anagnostikon: 60. Ἡ Ἀττική

῾Η γῆ τῆς Ἀττικῆς πάντοθεν μὲν ὑπὸ θαλάττης περιβάλλεται, ἀπὸ βορρᾶ (βορρᾶς, βορέας: ἄρκτος Ν ↔ νότος: μεσημβρία S) δὲ μετὰ τῆς Βοιωτίας συνέχεται.

 Ἀεὶ μὲν τῆς Ἀττικῆς γῆς τὸ κλῖμα εὐκραές (εὐκραής · εὔκρατος, lat. temperatus) ἐστι, μάλιστα δ’ ὁπότε βορρᾶς (βορέας ὁ ἀπὸ τοῦ ἄρκτου πνέων ἄνεμος) πνεῖ. Πολλοὶ τῶν κατοίκων τῆς Ἀττικῆς γεωργοί εἰσι καὶ τὴν γῆν γεωργοῦσιν. Οἰκοῦσι δ’ ἐν κώμαις καλαῖς καὶ ἄφθονα (ἄφθονος· πολύς) τὰ ἐπιτήδεια ἐχούσαις, χρῶνται (< χράομαι) δὲ κόσμῳ τῶν οἰκιῶν ταῖς ἀλωπεκαῖς (· δοραῖς  ἀλωπεκείαις < ἀλώπηξ).

δορὰ ἀλωπεκεῖα

῎Εχει δ’ ἡ Ἀττικὴ καὶ δένδρα ἄφθονα, μάλιστα δ’ ἐλαίας, ἀμυγδαλᾶς καὶ συκᾶς, αἵ ἀφθόνους καρποὺς παρέχουσι. Καὶ πάλαι δ’ ἡ γῆ τῆς Ἀττικῆς πλείστας προσόδους (lat. reditus) παρεῖχε· σπειρομένη γὰρ, ἔφερε καρπούς, ὀρυσσομένη (ὀρύσσω· σκάπτω) δὲ λίθον. Ηὐδοκίμουν (εὐδοκιμῶ· ἐπαίνου τυγχάνω, ἐπαινοῦμαι) δ’ ἐν τῇ γῇ καὶ ἐλαῖαι καὶ ἀμυγδαλαῖ καὶ συκαῖ. ᾽Εκ δὲ τοῦ λίθου κάλλιστοι μὲν ναοί, κάλλιστοι δὲ βωμοί, εὐπρεπέστατα (ἡ εὐπρέπεια· τὸ κάλλος, ἡ εὐσχημοσύνη) δ’ ἀγάλματα τοῖς θεοῖς ἐγίγνοντο. ῾Ιερὸν δὲ μέγιστον τῇ ᾽Αθηνᾷ ἵδρυτο (ἵδρυμαι· κτίζω), ὁ ἐπὶ τῆς Ἀκροπόλεως ναὸς τῆς ᾽Αθηνᾶς, ὁ καλούμενος Παρθενών.

 Ὁμοίως δ’ ἐκ τοῦ αὐτοῦ λίθου καὶ τοῦ ῾Ερμοῦ εἰκόνες ἐγίγνοντο, ῾Ερμαῖ καλούμεναι· τὸν γὰρ ῾Ερμῆν πολὺ ἐτίμων οἱ Ἀθηναῖοι. Ἵδρυον δὲ τοὺς ῾Ερμᾶς πολλαχοῦ τῆς Ἀττικῆς γῆς καὶ ποικίλας συμβουλὰς ἐν αὐτοῖς ἀνέγραφον. Καὶ στοὰ δὲ τοῦ ῾Ερμοῦ ἐν Ἀθήναις ἦν. 

Ἕρμα

 

στοά